En nu…

Nu moet ik wachten. Iets waar ik ontzettend slecht in ben. Mijn manuscript is afgelopen week naar mijn coach verstuurd. 167 pagina’s vol met mijn verhaal, inclusief de laatste hoofdstukken in grove lijnen op de laatste pagina. Versie 2.0.

Lili van De Lettervrouw heeft mijn vorige manuscript, Het meisje van de vuurtoren, ook geanalyseerd. Wat vond ik dat spannend! Het verhaal waar ik driekwart jaar aan had gezwoegd, het verhaal dat uit mijn tenen kwam. Toen ik haar analyse terug kreeg, moest ik wel slikken. Ze had bepaalde punten die ontzettend terecht waren, die de spijker op de kop sloegen. Ik moest voor mijn gevoel kiezen: Meegaan met de woorden van deze expert, wat betekende dat ik een heel groot deel zou moeten herschrijven, of enkele kleine aanpassingen maken en door gaan. Ik kon niet kiezen. En ik geef het maar eerlijk toe: Ik vond het shit om die feedback te krijgen.

We spraken een week of wat later af en hebben tijdens een heel fijn en eerlijk gesprek met cappuccino alles doorgenomen. Ik benoemde mijn twijfel, ik wist niet wat ik moest doen. Was er zelfs een beetje down van. Toen kwam mijn idee van BLOED ter sprake. Ik legde haar uit wat ik wilde schrijven, hoe ik het contrast tussen een levensgevaarlijk spel en een alleenstaande vader wilde vertellen. Blijkbaar kreeg ik twinkels in mijn ogen. Lili was enthousiast en zei: “Laat Het Meisje maar even liggen, jouw energie ligt nu bij dit verhaal. Schrijf het op, en kom later eventueel terug bij Het Meisje. Je kunt dit, dat heb je laten zien. Je hebt potentie. Ga er voor!”

Wat mij betreft was dit het beste advies wat ze me had kunnen geven en ik wist dat ik weer met Lili samen wilde gaan werken als het zo ver zou zijn. Ik ging er toen (eind 2019) mee aan de slag, maar het lukte me niet. Ik kreeg het niet uit mijn vingers en liet het liggen, liet het verhaal in mijn hoofd sudderen. Eind 2020 wist ik wat ik moest doen. Ik veranderde de hoofdpersoon van vader naar moeder om de zachtheid te kunnen benadrukken, zette het verhaal uit en begon met schrijven. Ruim 50.000 woorden in januari 2021, in februari nog eens 13.000 er bij. Daarna schrappen, schaven, schuiven. Niet het meest leuke klusje, maar wel goed om alles nog eens door te lezen en kritisch te kijken naar de lijn in het verhaal. Mijn lieve proeflezers werden ingeschakeld, zij gaven me waardevolle feedback. Bedankt Arlene, Renee, Iris en Elly! Daar ging ik mee aan de slag en een paar dagen geleden, eind maart, was dit deel van het verhaal klaar. Printen, strik er om en hup, naar Lili!

Ik ben geen nagelbijter, maar dit vind ik wel spannend. Ze schreef me in een mail dat ze er niet op uit is om me onderuit te halen, maar dat ze vooral het beste uit me wil halen. En dat weet ik. Maar haar analyse van Het Meisje zit nog in mijn geheugen. Dus het is spannend. Zal het goed zijn? Goed genoeg om mee door te gaan?

Na de analyse gaan we in gesprek, hopelijk face to face met cappuccino. Dan gaan we bespreken hoe we de coaching gaan vormgeven en ga ik verder met de laatste hoofdstukken van het verhaal, want die zitten wel in mijn hoofd, maar staan nog niet op papier. Het is een verhaal wat ik weer vanuit mijn tenen heb geschreven, maar nu met nét iets meer bagage in mijn koffer over de techniek van het schrijven. Hopelijk wordt er tijdens dit traject nog veel meer kleding in die koffer gelegd, want leren wil ik!

Mijn droom was ooit om een boek uit te brengen. Dit keer is het geen droom meer, maar een doel voor dit jaar. Er zijn nog een boel hindernissen te gaan en het zal pittig worden, maar ik heb ontzettend veel zin om over die hindernissen heen te springen!